Bloopers

Mijn vorige blog ging over onze best cases. Dat schrijft natuurlijk lekker, je succesverhalen. En het bracht me ook op het idee om een keer te schrijven over de mindere successen. Want die zijn er natuurlijk ook in die 12 jaar in de evenementenwereld. Waar gehakt wordt, vallen spaanders. De bloopers.....

Sorry Beppie
Spontaan denk ik hierbij aan een nieuwjaarbijeenkomst van een grote Limburgse uitzender. We organiseerden een netwerkbijeenkomst waar die Limburgse roots goed naar voren moesten komen. Als kers op de taart was er een optreden van de grande dame van het Limburgse Lied. Beppie werd ingevlogen. Beppie was ook enthousiast: "hubt ger der zin iiin?"
Maar wat bleek. De gasten gingen liever met elkaar in gesprek dan dat ze naar Beppie luisterden. Sommige gasten stonden zelfs met de rug naar het podium. Oeps! Beppie was not amused en liet dat ook merken gaandeweg. Sorry nogmaals Beppie, dat we dit zo verkeerd hebben ingeschat.

Conclusie. Was het een blooper? Ja, want blijkbaar hadden we compleet verkeerd ingeschat waar de gasten van onze klant behoefte aan hadden.

10 centimeter korter was beter geweest
Wat strikt genomen geen blooper was, maar wat wij wel zo hebben ervaren, was een hostessjob voor een gala. De organisatie had ons benaderd of we twee hostesses wilden sponsoren voor de ontvangst van de gasten. Het was een barterdeal. We kregen hiervoor inplaats van een betaling, entreekaarten voor de avond. Toen we arriveerden werden we netjes ontvangen door onze dames. Niks aan de hand. Eenmaal in de zaal, zagen we dat er ook dames waren van een concullega uit Amsterdam. En die liepen zowat halfnaakt door de ruimte. Ook dat was nog prima. Wij zouden onze dames nooit in een string op pad sturen, maar dat was niet aan ons.
Het ging pas fout toen op een gegeven moment onze dames samen met de halfnaakte dames moesten werken (er werden voor het goede doel vlinderdassen verkocht door alle hostesses). En ochherm, wat zagen ze er suf uit in hun knielange rokjes naast die pittig geklede meiden. Echt tutten van het platteland versus hipperdehip uit de Randstad.

Conclusie. We hebben onze rokjes tien centimeter ingekort en werken ergens als enige bureau of niet.

De harde kern laat zich niks zeggen
Met stip op 1 staat de choreografie die onderdeel was van een "sponsor van de wedstrijd" activatie in het Parkstad Limburg Stadion. De bedoeling was dat de West tribune met gele en zwarte blaadjes papier een paar woorden zou vormen tijdens de opkomst van de spelers. Daarbij was er vuurwerk aan de lange zijde en een groot doek in het midden van het veld. De beleving zou groots zijn.
Je kunt je voorstellen dat zo iets - een choreografie - niet uit de lucht komt vallen. We deden aan research door veel filmpjes te bekijken van Barcelona en Manchester. We hadden gesprekken met internationale leveranciers en medewerkers van Roda JC. We voerden overleg met de verschillende supportersverenigingen en zetten er een maand lang een medewerker op. Die telde stoelen en blaadjes. Alles moest exact berekend worden. We lieten niets aan het toeval over.
Uiteindelijk resulteerden alle inspanningen in een plan. Ik was op voorhand kritisch, maar mijn compagnon was vastberaden. Dit zou gaan lukken. Er werden instructieposters gemaakt en opgehangen, op elke tribune stonden medewerkers aanwijzigingen te geven. De cue was heel duidelijk gecommuniceerd. Bij de opkomstmuziek moesten de blaadjes de lucht in.

De laatste vijftien minuten voor het moment supreme waren spannend. Ik ging met Peggy het veld op om van dichtbij de mooie sfeer te ervaren. Ongeveer halverwege die tijd, zag ik al beweging aan de linker bovenkant van de West tribune. Huh? Daar waren al heel veel blaadjes. Veel te vroeg! Ik stootte Peggy aan: "daar, kijk, ze zijn al bezig". Peggy keek niet op, maar zei: "dat kan niet, duurt nog 5 minuten". Ik stootte nog een keer. "Jawel, kijk nou". Peggy was met stomheid geslagen. Ik heb haar zelden zo stil gezien. Ongeveer de helft van de tribune wapperde al met blaadjes. De eerste mensen gooiden de blaadjes zelfs al opgevouwen de gracht rondom het veld in. Toen de uiteindelijke cue kwam, vlogen de rest van de blaadjes. Het huilen stond ons naderbij dan het lachen. Al die moeite, al dat geld.....

Conclusie. De harde kern van Roda laat zich niet choreograferen. Die doen lekker wat ze zelf willen. Overigens hebben we een dergelijke choreografie op de Zuid tribune nog een keer uitgevoerd. Een plaatje was het. Echt heel erg gaaf.

Van fouten leer je en achteraf kun je nog wel lachen. Ook om je eigen mislukkingen. De humor blijft er in ieder geval altijd in.