Carnaval, maar dan anders...

Eindelijk eens goed nieuws, mailde mijn compagnon mij toen ze hoorde van een “pilot" event op 15 februari in het Beatrix Theater in Utrecht. Dit zakelijke congres werd georganiseerd door Eventplatform en het was de bedoeling dat er inzichten en data worden vergaard rondom de organisatie van evenementen in het Covid-19 tijdperk.

Verlangen naar ontmoeten
Ik vraag me af wat dat toch is met die enorme drang om weer evenementen te mogen organiseren? Natuurlijk; ook ik baal dat we niets meer mogen organiseren. Tenslotte ben ik eigenaar van Eventief en tutor in de HBO minor eventmanagement. Als er geen events meer zouden zijn, dan ben ik in feite werkeloos. Niet alleen ik, maar bijna iedereen die ik spreek baalt enorm ervan dat er geen evenementen meer plaatsvinden. Jongeren snakken naar een festival, sportliefhebbers willen naar het stadion van hun favoriete club en de zakelijke markt wil eindelijk weer haar doelgroep face to face ontmoeten. Om over de carnavalisten die de afgelopen periode helemaal niet aan hun trekken kwamen, maar te zwijgen. De vraag ontstaat: is dit specifiek iets van de huidige tijd? De wens om te ontmoeten?

Terug in de tijd
Niet dus. We moeten zelfs millennia terug in de tijd als we iets over de allereerste evenementen te weten willen komen. We komen dan terecht in Mesopotamië, zo‘n 4.000 jaar geleden. Het Mesopotamische Rijk, gelegen tussen de twee vruchtbare rivieren Eufraat en Tigris (het huidige Irak), wordt gezien als de kraamkamer van de beschaving. En terecht. Zij waren niet alleen de eersten die aan landbouw deden en steden bouwden, inclusief riolering en gemetselde bouwwerken. Ze verzonnen ook allerlei regels om samen te leven en hadden een methode gevonden om dingen op te schrijven (het spijkerschrift) waardoor ze belasting konden innen.

En...ze vierden dus feest. Tijdens het zonnewendefeest, wat eigenlijk een soort festival was, werkten de mensen niet (ook de slaven niet – ze waren tijdelijk de baas over hun meester), reden praalwagens door de stad en waren er allerlei ceremoniële vieringen (Bidmead, J. 2004). Grappig parallel tot onze “carnaval" was, dat er iemand tijdelijk werd aangewezen om op de praalwagens plaats te nemen om als een soort koning het land te representeren. Het was trouwens ook gelijk een reinigend ritueel, want de gelukkige (tegenwoordig zou dat dus onze prins carnaval zijn) was na afloop gedoemd om te sterven. Hij werd geofferd aan de goden. Dat is dan toch andere koek dan de sleutel teruggeven aan de burgemeester en “drei moal kreftig Alaaf" schetteren...

We wachten op dit moment trouwens nog geduldig op de resultaten van het experiment in het Beatrix Theater. Wordt vervolgd…