Is "Eten" de vergeten E van Pine & Gilmore?

Ikzelf en volgens mij ook veel van mijn collega‘s, hebben beslist veel baat gehad bij de theorie van James Gilmore en Joseph Pine uit 1999. Volgens de "Beleveniseconomie", het boek dat de twee heren inmiddels meer dan 15 jaar geleden samen schreven en vandaag de dag nog steeds actueel is, bestaat de perfecte beleving uit vier domeinen. Vier keer de letter E. In een notendop, sterk vereenvoudigd en toegespitst op een evenement, houdt dit het volgende in:

- Esthetiek (hetgeen je meemaakt moet mooi zijn),
- Entertainment (het moet je amuseren),
- Educatie (je moet er iets van leren) en
- Escape (je wilt de werkelijkheid even vergeten).

Het perfecte evenement omvat deze vier E's. Dan is het evenement compleet en heeft de bezoeker niets meer te wensen over.
In december 2014 organiseerden wij voor een groot Limburgs bedrijf een kerstviering. "Wij huren jullie in, omdat we graag meer beleving willen", gaf de klant ons mee. We pakten flink uit. De gasten waanden zich op een heuse kerstmarkt, compleet met houten huisjes waar ieder naar eigen goeddunken kon shoppen. Er waren zingende kerstmeisjes en je kon met een coole kerstman op de foto. Er was een tombola waar je spannende prijzen kon winnen. Alle E's werden uit de kast getrokken. Na de toespraak van de directeur kon het culinaire gedeelte beginnen.
Na twintig minuten brak de pleuris uit. Want de broodjes met warme ham waren op. En erger. Dat kwam ook, ondanks alle inspanningen van de cateraar, op die avond niet meer goed. Er waren gewoon te weinig broodjes met warme ham. De cateraar had zich vergist. De evaluatie van het evenement met de opdrachtgever was kort en krachtig. "Jullie hebben het geweldig georganiseerd; maar deze kerstborrel zal de boeken ingaan als de kerstborrel waar te weinig eten was".
Dus alle beleving kon niet op tegen dat broodje ham dat er niet (meer) was? Was dit fair? Zou iedereen dat zo ervaren? Ik heb daar natuurlijk over nagedacht, en eigenlijk denk ik dat dit wel klopt. Want met honger of dorst, heeft geen enkele beleving veel waarde. Dat wist Maslow tenslotte al in 1943.
Ik vertelde mijn overpeinzingen een tijd later tijdens een studiereis in Berlijn ook aan Harold, mijn man. "Ik geloof dat je nu doordraaft", zei hij. Een dag later fietsten we door een van de hippere wijken van die toch al überhippe metropool. "Eat - drink - dream" stond op de gevel van een trendy eettentje in Friedrichshain.
"Misschien heb je dan toch wel gelijk", zei mijn man......