Showtime
Onlangs werd ik in één week tijd twee keer verrast door een artistiek programma op televisie.
Super Bowl
Het eerste programma betrof de “Super Bowl halftime show" tijdens de finale van de National Football League in de Verenigde Staten. Een wereldberoemde happening waar de gemiddelde Amerikaan wekenlang naar uitkijkt. Voor deze show worden wereldsterren gecontracteerd. Zo ook deze editie; Shakira en Jennifer Lopez (inclusief haar dochtertje) gaven acte de présence. Het was een act om van te smullen. Een grote groep strak geregisseerde dansers omfloersten de twee wereldsterren en het geheel was een geweldige choreografie met meerdere kostuumwissels, lasershow, video mapping en podia die ineens uit het gras leken te ploppen. Misschien gebeurde er zelfs té veel. De toeschouwer had er moeite mee het allemaal te volgen.
The Match in Africa
In het tweede programma werd een show opgevoerd in Zuid-Afrika, voorafgaand aan de benefietwedstrijd tussen Roger Federer en Rafael Nadal. Federer was de organisator van de wedstrijd en zijn intentie was om geld op te halen voor zijn goede doel: educatie van kinderen in de armste landen van onze planeet. De show vond ik ontroerend. Een twintigtal lokale kids stond op de tennisbaan te zingen alsof hun leven ervan afhing en aan de zijkanten waren acrobaten op eenwielers en een trampoline actief. De kinderen waren gekleed in lokale klederdracht en er speelde Afrikaanse muziek. Verder was er niks. Geen kostuumwissels, lichteffecten of technische features. Authentieker kun je het niet maken. Mensen op de tribune waren aandachtig en zongen mee. Naar mijn mening hadden ze bijna nét zoveel lol als de kinderen die stonden te zingen. Het werd zelfs aandoenlijk toen bleek dat de dikke mat achter de trampoline, die steeds verder naar achter schoof, door een tweetal acrobaten werd tegenhouden zodat zich niemand kon bezeren.
De vraag die bij mij ontstond was: waar zit het publiek, dat notabene eigenlijk voor een sportwedstrijd komt, nou op te wachten? Waar maken we onze gasten blij mee? Moet het altijd groter en beter en moeten we elke keer verwachtingen overtreffen? Of kun je mensen ook op een simpele manier vermaken? En bovendien; is zo‘n halftime show, die immers miljoenen kost, wel nog van deze tijd? Een tijd waarin duurzaamheid en authenticiteit hoog in het vaandel staan. Al dat geld zou je ook kunnen besteden aan andere zaken dan entertainment, zoals Federer dus ook doet. Stof om over na te denken…